"Een taartgooierij die die naam waardig is, kan niet gereduceerd worden tot een haastige worp."

Voor een politicus – of iemand die er prat op gaat regelmatig commentaar te leveren op de publieke zaak – is het ontvangen van een slagroomtaart in het gezicht een soort inwijdingsritueel. Slachtoffer worden van een belediging met gebak of het ontvangen van een ei (zoals Emmanuel Macron) , bloem (zoals François Hollande) of bananenmilkshake (zoals Nigel Farage, de Britse extreemrechtse leider) zorgt ervoor dat je toetreedt tot de grote broederschap van "taartenliefhebbers" en je bekendheid vestigt.

Het doel van deze oefening werd gedefinieerd door de Belg Noël Godin, die tientallen slachtoffers op zijn naam heeft staan, van Marguerite Duras tot Nicolas Sarkozy, waaronder Bill Gates, Jean-Luc Godard, PPDA... De slagroomtaart is een publieke veroordeling door middel van spot, "een burleske reactie" gericht tegen "de irritante, pompeuze augurken", smeekt de man die, na zijn misdaad te hebben gepleegd, doorgaans wegrent onder het roepen van "slik, slik" . Hij wordt ook wel "de Gloupier" genoemd.

Deze praktijk, die inspiratie put uit vele scènes uit de stomme film – met name het beroemde gigantische slagroomgevecht dat The Battle of the Century (1927) met Laurel en Hardy accentueert – moet aan een bepaalde ethiek voldoen. Een taartgooien dat die naam waardig is, kan niet worden gereduceerd tot een haastige worp; de taart moet op het gezicht van het slachtoffer worden geplaatst. Onberispelijk wit, het materiaal is nobel; het zal slagroom zijn. Van scheerschuim is geen sprake. Tot slot moet een banketbakker absoluut een cameraman of fotograaf in zijn gelederen hebben als hij de geschiedenis in wil gaan.

Je hebt nog 49,77% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.